Johannes ter Schure sbd (1922-2003)
hernieuwer en vernieuwer
Joannes ter Schure was lid van de congregatie van de Salesianen van Don Bosco. Hij werd geboren in Steenwijkerwold op 21 juni 1922 en priester gewijd op 1 juli 1951. Na een priesterlijke loopbaan in zijn congregatie, waarvoor hij jarenlang in het buitenland verbleef, werd hij in 1983 vicaris-generaal van mgr. J. Gijsen in het bisdom Roermond. Een jaar later werd hij hulpbisschop van Roermond en begin 1985 bisschop van ‘s-Hertogenbosch, tot augustus 1998. Mgr. Ter Schure overleed op 11 april 2003 in het Berchmanianum te Nijmegen, waar hij de laatste maanden van zijn leven woonde.
Bisschop Ter Schure is, vooral in de media, vaak verweten conservatief en gesloten te zijn. Hij ontmoette in het begin sterke weerstand en onbegrip. Hij stond dan ook onwrikbaar voor een bisdom dat naadloos paste in de Wereldkerk volgens Vaticanum II. Hij had een grote en parate kennis van de H. Schrift en vele kerkelijke documenten en liet zich in het openbaar niet gemakkelijk verleiden tot uitspraken die met de Schrift of de Leer in strijd waren. “Niet mijn mening telt”, zei hij ooit, “maar die van de Kerk”. Nochtans heeft hij in zijn bisdom veel tot stand gebracht, wat uiteindelijk ook publieke waardering oogstte. Na zijn afscheid constateerde hij: “Ik ben zuur gekomen, maar zoet gegaan”.
Ter Schure richtte de priesteropleiding op (seminarie), het Sint-Janscentrum, dat snel groeide. Hij wijdde meer dan 60 jonge priesters in 10 jaar tijd. In het Sint-Janscentrum begon onder zijn verantwoordelijkheid ook een opleiding voor permanente diakens – die ruim 50 wijdelingen opleverde – en een scholing voor pastorale assistenten. Dat zijn gehuwde mannen en vrouwen die met een zending van de bisschop specifieke vrijwilligerstaken op zich nemen. Daarnaast reorganiseerde Ter Schure het bisdom in parochieverbanden – eenvoudig gezegd samenwerkende parochies met een pastoraal team. Verder stimuleerde hij de parochiecatechese, die honderden cursisten trok.
