Onlangs werd ik door een vriendin uitgenodigd om de presentatie van haar boek bij te wonen. Vanaf 1990 heeft ze honderd landen bezocht en in haar boek ‘Reizen dat kan iedereen!’ heeft ze over elk land een anekdote geschreven. Elk verhaal is geïllustreerd met door haarzelf gemaakte foto’s. Dat reizen haar passie is wist ik al, maar tijdens haar presentatie vertelde ze vol vuur over haar belevenissen.
Over de keer dat ze met een vriendin gestrand was in Swaziland en dat de koning juist die week een nieuwe vrouw koos. Laten ze nu net op de plek zijn waar kandidates uit het hele land zich verzamelden om zich voor te stellen aan de koning.
Of het verhaal over haar trip met een ‘cruiseschip’ naar Angola. Ze voert de spanning op. Angola is voor toeristen nauwelijks begaanbaar. Een cruise naar Angola, hoe dan? Op het moment dat ze de foto van het ‘cruiseschip’ toont, heeft ze de lachers op haar hand. Het cruiseschip bestaat uit twee kano’s met daarop een plank en een aantal houten stoelen.
Dit zijn maar twee van de honderd vermakelijke verhalen uit het boek. De reizen zijn voor mijn vriendin waardevolle levenslessen. Ze sluit haar boek af met een wijsheid die ze op het spoor is gekomen: “Onderweg zijn en je verwonderen kan altijd en overal”.
Ik reis niet de hele wereld over, maar ik trek er wel graag op uit om anderen te ontmoeten, om het verhaal van de ander te horen en daar van te leren. De verhalen die mij worden toevertrouwd zullen niet in een boek komen, maar het zijn wel de verhalen die me raken. Verhalen die ik jaren na dato nog steeds herinner, die wat met me gedaan hebben en waar ik meestal met liefde op terug kijk.
Ik denk dan bijvoorbeeld aan een collega die om fysieke redenen moet stoppen met het werk wat ze het allerliefste doet en die ontdekt dat ze van een andere passie haar beroep kan maken. Of aan de weduwe die mij vertelde dat ze de nalatenschap van haar man inzet voor het bouwen van waterputten in Afrika. Maar ik kan net zo verwonderd zijn als ik door een vriend gebeld word die vertelt over zijn lastige situatie en aan het einde van het gesprek ineens weet wat hem te doen staat.
In deze gesprekken ben ik ook altijd even onderweg met iemand. Ik mag een stukje meelopen op het pad wat ze gaan, mezelf verwonderen over hun verhaal en dat kan mij overal gebeuren.
Inmiddels zijn we onderweg weg in 2022. Een nieuw jaar waarin weer nieuwe verhalen gemaakt en gehoord kunnen worden. Geïnspireerd door de Nationale Nieuwjaarszegen vraag ik me af of ik ook dit jaar in staat ben om te zwijgen, te zien en te horen?
Kan ik stil worden en vinden wat er leeft in mezelf of in de ander? Lukt het mij om de ander in de ogen te kijken zodat die zich gezien weet? Is het voor mij mogelijk om vanuit innerlijke overtuiging en rust op het juiste moment te spreken en om de ander tot zijn of haar recht te laten komen?
Ik doe meestal niet aan goede voornemens, maar toch wil ik in 2022 onderweg gaan om te zwijgen, te zien en te horen, maar vooral om me te blijven verwonderen altijd en overal.
Door: Bianca Akkermans, opbouwwerkster tiener- en jongerenpastoraat Jong Bisdom Den Bosch
