Bron: http://foto-op.nl/
“Jij ziet ook overal God in”, is een reactie die ik vaak krijg. Deze keer kwam die reactie op een verhaal dat ik vertelde nadat ik bij een activiteit van een tienergroep was geweest. Bij deze bijeenkomst kregen de tieners de opdracht om uit meer dan honderd foto’s er één te kiezen die hen aansprak. Er waren plaatjes van dieren, landschapsfoto’s en afbeeldingen van eten. Tussen foto’s van snelle auto’s, grote huizen en verwijzingen naar geld lagen afbeeldingen van heiligen, kerken en kloosters op de tafels. Iedereen koos een foto en vertelde waarom ze juist deze foto hadden gekozen. De helft had voor een landschap gekozen met een zonsopgang of een zonsondergang, anderen hadden een foto van een dier gekozen of een afbeelding met eten. De plaatjes spraken hen aan omdat ze er blij van werden, hen deed herinneren aan hun overleden huisdier, de afbeelding hen kracht gaf of omdat het er gewoon gezellig uitzag.
Niemand had, op het eerste gezicht, voor een religieuze afbeelding gekozen, zo leek het. Totdat we daar over in gesprek raakten. Bij zonsopgang laat het zonlicht het duister verdwijnen en zorgt voor warmte. Is dit niet wat we doen wanneer we een kaars aansteken in de kerk? Het branden van een kaars herinnert ons aan onze opdracht om een licht voor de wereld te zijn (Mt 5:14). Bij zonsondergang wordt het langzaam donker, maar dan verschijnt de maan als klein lichtje en als teken van hoop dat het de volgende dag weer licht gaat worden. Hoop dat God er altijd voor ons is.
De dieren op de foto’s zijn een directe verwijzing naar de veelzijdigheid en verscheidenheid van de schepping. De schepping die we van God als geschenk hebben gekregen en waar we goed voor moeten zorgen. Zorgen we goed voor die schepping dan plukken we daar letterlijk de vruchten van. Deze vruchten kunnen we weer gebruiken om een maaltijd te maken. We weten allemaal hoe gezellig het is om met anderen om tafel te zitten en samen te eten. De ontmoetingen die je hebt en de gesprekken die ontstaan, zouden er vaak niet zijn als er geen eten aan te pas kwam. Eten voedt niet alleen, maar verbindt ons ook en biedt ons de mogelijkheid om te luisteren wat de ander ons te vertellen heeft. Is dat niet wat we doen als we samen eucharistie vieren?
Meer dan honderd foto’s, elke afbeelding vertelt een eigen verhaal en dat is voor iedereen anders. Maar wanneer je met aandacht kijkt naar de foto en luistert naar elkaars verhaal is het niet zo moeilijk om te merken dat God nooit ver weg is. Je moet Hem alleen wel de kans geven om Zich te laten tonen.
Bianca Akkermans
