Alweer bijna drie maanden geleden kwam de wereld op z’n kop te staan. Het begin van de coronacrisis in Nederland. We hoorden er in het nieuws al veel eerder over, maar het bleef tot dat moment nog een ‘ver-van-ons-bed’-gebeuren. Ons leven ging door en dus studeerden we op school, werkten we op locatie, waren we veel onderweg en waren onze agenda’s vooral volgepland met allerlei leuke, sociale, nodige en misschien wel onnodige activiteiten. Covid-19 werd ook in ons land zichtbaar, de zorg draaide overuren, de regering maakte keuzes voor ons en wij werden noodgedwongen tot stilstand gebracht. Agenda’s raakten noodgedwongen leeg en vooral thuis blijven was het advies en later zelfs één van de vele maatregelen. Een – in eerste instantie – vreemde gewaarwording, onwerkelijke situatie. Zijn we niet met z’n allen in een hele slechte film gestapt? Wanneer worden we weer wakker en gaat het leven weer door zoals we dat graag willen of in ieder geval zoals we dat gewend waren?
Terugkijkend naar deze laatste maanden doet het mij vooral denken aan mijn ervaringen als jongere in Taizé, een broedergemeenschap op één van de Bourgondische heuvels in Frankrijk. Als het stil wordt om je heen, wordt het stil in je hart. En juist die stilte is nodig om ruimte te krijgen, te overdenken, te bezinnen. Alsof je een stapje uit je eigen leven zet en je leven eens goed kunt overzien. Hoe vul ik mijn leven op? Waar word ik blij van? Wat doet pijn? Zit er onzekerheid en waar komt die vandaan? Waar word ik gelukkig van of hoe kan ik dat worden? En heeft God ook nog een plaatsje in dit geheel?
Mijn agenda werd leeg en mijn wereld werd ‘kleiner’. Minder werkafspraken, geannuleerde activiteiten en werkuren thuis op hele andere momenten. Geen sociale afspraken in de weekenden en geen andere evenementen. Ik werkte thuis, ik zorgde voor de kinderen thuis en leefde thuis. Een noodzakelijke boodschap in het dorp werd een soort van ‘uitstapje’ in m’n eentje. Waar ik het voorheen druk had en voelde als heel veel, was het in eerste instantie nog steeds veel, maar wel in een lege agenda. Ik probeerde mezelf te focussen op de stilte en ruimte om me heen. Minder verkeer op de wegen, minder mensen op straat en daardoor ook minder menselijke geluiden om ons heen. Het zonnetje scheen, de bomen werden groen en bloeiden en de vogels floten. Wat een heerlijk geluid! Door die ruimte en stilte om mij heen, leerde ik mijn lege agenda te accepteren en mijn zegeningen te tellen. Mooi gedacht, maar mij lukte dat ook niet altijd en ik miste de wereld van vóór de crisis ontzettend (en soms nog steeds). Alsof God je continue blijft uitdagen.
En hoe is dat nu voor jou? Ondertussen gewend aan de lege agenda? Of zit deze alweer overvol met tientallen online afspraken? Is je agenda al die tijd vol gebleven, omdat je in een vitale sector werkt? Heb jij echt stilgestaan? Of werd je gelijk opgeslokt door al het studiewerk aan huis? Draaide je overuren in de zorg, het onderwijs, op je werk? Heb jij tijd gekregen en genomen om deze periode van ‘leegte’ te aanvaarden en te laten zoals deze is? Heb jij de ‘stilte’ durven accepteren? Heb jij ruimte in je hart gevonden?
Ik wens je van harte toe dat deze gekregen ruimte of de ruimte die jij hopelijk nog gaat nemen in je hart hebt gesloten. Want als het stil wordt om je heen, wordt het stil in je hart en dan komen de mooie vragen, antwoorden en gedachten naar boven. God was namelijk niet aanwezig in de razende storm of een groot brandend vuur, maar in het fluisteren van de wind.
Door: Ingrid van Zeeland (jongerenwerkster Jong Bisdom Den Bosch)
