“… dan is juist die kerkgemeenschap die ik mis en die ook wel een beetje zoek lijkt geraakt in de woestijn”. Dit schreef ik vorig jaar in mijn blog ‘woestijnperiode’. Ik miste een liefdevolle geloofsgemeenschap. Het gevoel dat we allen één zijn, broers en zussen van elkaar, één grote familie en we samen leven met Gods liefde als inspiratiebron.
Vers in het geheugen ligt een ervaring van samenkomen op één plek, waarbij er van jong tot oud naar elkaar werd omgekeken. Een luisterend oor bij een ervaring die verteld werd. Een uitgestoken hand van een ouder iemand, omdat het aantrekken van een laars bij het kind niet goed lukt. Aandacht voor de allerkleinsten, ook al zijn het niet de eigen kinderen. Vreugde, liefde en actieve momenten voor kinderen die samenkomen in eenzelfde leeftijdsgroep. Ervoor zorg dragen dat ieder te eten krijgt en dat we opruimen, ook al is het voor iemand anders. Volwassenen die mee deden met spelletjes bedacht door kinderen. Kinderen en volwassenen die tieners aanmoedigden bij een ‘steppenrace’. Koekjes die door jong en oud gebakken werden, om te verkopen voor een goed doel. En nog veel meer momenten waarop er samen gedeeld, gelachen, uitgewisseld en geleefd werd.
Werkelijk geleefde voorbeelden uit een recent verleden, namelijk tijdens de Mariapoli. Een meerdaagse ontmoeting tijdens het Hemelvaartsweekend vanuit de Focolare beweging. Een meerdaagse ontmoeting, zonder een groot inhoudelijk thema. Op de eerste en belangrijkste plaats samen het leven delen. Een ontmoeting die na 2 jaar (je weet wel, corona) eindelijk weer real life plaats kon vinden. Maar niet alleen daar. Een vaak gehoorde uitspraak uit de afgelopen maanden was: “Alles start weer op, we mogen weer…”! In parochies, binnen religieuzen en nieuwe bewegingen, er is weer volop te doen en te beleven. Maar ook binnen scholen, vrijetijdsbestedingen en in de hele samenleving. Bij het schrijven van deze woorden verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en een gevoel van ‘eindelijk, we mogen elkaar weer ontmoeten’.
En dus is er van alles te doen en hebben we keuze uit 1000 en nog meer mogelijkheden om onze tijd vol mee te krijgen. Dat bedoel ik dan ook letterlijk, want ik weet niet hoe het met jou is? Maar mijn agenda is – zonder dat ik er erg in had – alweer voor een geruime tijd volgepland. Zowel werk gerelateerd als met het gezin in de thuissituatie, met heel veel leuke en mooie ontmoetingen, maar ook met gewoonweg dingen die moeten. Met een blik op mijn agenda verdwijnt af en toe de glimlach op mijn gezicht. Met de continue drukte en bezigheden is het gevoel van ‘eindelijk, we mogen elkaar weer ontmoeten’ soms vervaagd. Hebben we iets geleerd van de coronapandemie?
Jazeker! Het belang van elkaar real life ontmoeten en dat we als mensen sociale wezens zijn is een absolute ‘must have’ in het leven. Daar denk ik althans aan. Ook al is het met regelmaat druk, een goede ontmoeting geeft meer energie ervoor terug. Het doet me denken aan een Bijbelvers (Bijbel in Gewone Taal – Hebreeën 13,1-2): “Vrienden blijf van elkaar houden. En vergeet niet om mensen met open armen te ontvangen. Want sommige mensen hebben, zonder het te weten, engelen op bezoek gehad”.
Door: Ingrid van Zeeland (Jongerenwerkster Jong Bisdom Den Bosch)
