…
Een doordeweekse dag ergens aan het begin van een nieuw jaar. Ik was boeken aan het bekijken, herschikken en opruimen. Er viel een boekenlegger op de grond met op de achterkant een tekst van R. Guardini – Een Duitse katholieke priester, theoloog en filosoof – uit een bezinningsboekje:
“Als je een kruisteken maakt, doe het goed, langzaam, ruim, met veel aandacht.
Van je voorhoofd tot je hart, van je linkerschouder tot je rechterschouder.
Dan omvat het heel je wezen, je lichaam en je ziel, je denken en je willen, je verstand en je gemoed, je doen en laten.
Door dat kruisteken wordt alles in jou gesterkt, gezegend, in de kracht van Christus, in de naam van onze drie-enige God, Vader, Zoon en Geest”.
Wauw, dacht ik. Eigenlijk nog nooit op deze manier stil gestaan bij het maken van een kruisteken. Eigenlijk is dat meer een automatische handeling geworden aan het begin en einde van een gebed, of bij het betreden van een kerk. Soms bewust wat langzamer of juist sneller. Maar vrijwel nooit een handeling die ik heel bewust maak met alle aandacht. Als ik er zo over nadenk dan komt bij mij naar boven dat ik het kruisteken wél bewust en met aandacht maak, als ik de zegen ontvang. Dan bedoel ik met name de zegen voor mij persoonlijk en niet bijvoorbeeld aan het einde van een eucharistieviering. Hoe is dat voor jou? Maak jij het kruisteken met aandacht?
Deze tekst zet me ook aan het denken. Een kruisteken maak je dus goed, langzaam, ruim en met veel aandacht. Van je voorhoofd tot je hart, van je linkerschouder tot je rechterschouder. Want dan ben je bewust van de verbondenheid tussen je hoofd, hart en handen. De verbondenheid tussen je denken, je voelen en je doen. Die verbondenheid is er natuurlijk ook zonder het kruisteken, maar misschien dat je dan iets doet, wat je eigenlijk anders zou willen. Of dat je iets denkt, wat eigenlijk niet goed voelt. Is dit herkenbaar voor jou? Zorgt jouw hoofd er weleens voor dat je iets anders doet of voelt? Zijn jouw handen bewust van wat je voelt of denkt? Of geeft jouw gevoel iets anders mee dan wat je denkt of doet?
Een tekst die me aan het denken zet, en waar ik niet over uitgedacht raak. Maar ook een tekst die me uitnodigt, dat voel ik heel sterk. Het nodigt mij uit om stil te staan bij het maken van een kruisteken, waar dat ook is. Een kruisteken die ik altijd zelf maak, maar die ik ook mag ontvangen. Want als ik bij elke goede, langzame, ruime en met aandacht gemaakte kruisteken gesterkt en gezegend wordt dan verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en voel ik me toch minder alleen!
Een paar weken later, waarin ik mezelf de opdracht gaf om het kruisteken met deze aandacht te maken, besef ik me dat dit nog een hele uitdaging is. Maar al te vaak raffel ik het kruisteken af en/of denk ik er niet bij na. Maar de momenten waarbij het me wel lukt dit met aandacht te doen, blijven mij vooral bij. De reacties die ik van anderen krijg ook, ze worden er door geraakt. Het blijft een mooie uitdaging en ik nodig jou van harte uit om deze uitdaging ook aan te gaan, als je je er goed bij voelt natuurlijk. Want ook jij mag je gesterkt en gezegend voelen!
Amen!
Door: Ingrid van Zeeland (opbouwwerkster tiener- en jongerenpastoraat Jong Bisdom Den Bosch)
