Afgelopen zomer, toen Corona even was gaan liggen en een kleine Franse camping aan de kust nog halfvol stond, zijn wij met ons gezin een weekje op vakantie gegaan. Voor het eerst met zijn drieën, mega spannend. Mijn zus en haar gezin stonden ook op die camping, wat bovenal gezellig was maar ook handig om elkaar te helpen koken, de kids te entertainen en af en toe op te passen.
Zo geschiedde dat tijdens een van deze vakantiedagen de babyfoon naar het andere huisje ging en mijn man en ik mochten genieten van een datenight met picknick op het strand. Een kleed, een fles brut, een saucisson sec en heel veel praten en lachen. En stilte, af en toe stilte. Soms omdat we even moesten nadenken en soms om van de schitterende zonsondergang te genieten die zich voor onze ogen afspeelde. Terwijl we het hadden over onze dochter, ons huwelijk en de plannen voor de toekomst, overviel mij een gevoel van rust en dankbaarheid.
God zorgt. Altijd en overal.
Hij gaf mij een warm gezin om in op te groeien. Hij kruiste mijn pad met dat van Guido. Hij gaf ons een huis en twee banen, twee auto’s en een hoop lieve vrienden. Hij gaf ons onze prachtige dochter, die ons doet lachen, dansen, zorgen en zingen. Dat God precies haar aan ons heeft toevertrouwd is nog steeds mind-blowing. Aan alles denkt Hij, voor alles zorgt Hij.
Begrijp me niet verkeerd, ook ik heb dagen waarin donkere wolken zich boven mijn hoofd opstapelen, mijn woorden niet begrepen worden, het snauwen mij nader staat dan geduld en mijn harde werken niet beloond lijkt te worden. Theologe Annemarije Baars verwoordde prachtig hoe om te denken op zulke momenten:
“Als je wordt geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het leven dan hoop je dat er meer moet zijn. En dat is er. De zorgeloze vogels fluiten. In al wat groeit en al wat ademt. De schepping wordt niet vergeten. Er is een hemel vol madeliefjes waar je welkom bent. Wij horen daar als mens. Dat geloof ik. Niet omdat wij het allemaal zo goed op orde hebben. Maar omdat er elke dag opnieuw genade is. Vergeving. Weidse armen die zeggen het is goed. Jij bent goed genoeg.”
Mooi hè? Zolang ik mijzelf blijf herinneren dat die genade er is, vooral in de kleine dingen en kleine momenten, weet ik mij geliefd en gezegend. Misschien was het God in de zonsondergang, in de warme omhelzing van mijn man of in de ritmische golven die bij vloed steeds dichterbij kwamen die mij dit deden beseffen:
God zorgt!
Door: Laura Nieuwlaat – van Dun,
tienerwerkster Jong Bisdom Den Bosch
