Al van jongs af aan ben ik een fervent lezer van de stripverhalen van ‘Suske en Wiske’, ‘Kuifje’ en ‘Asterix en Obelix’. Ik kon zo wegduiken in die fantasie en in dat leven, met zijn vele thema’s van moraal en fatsoen.
Ik zag het dan voor mij hoe het in de werkelijkheid af zou kunnen spelen.
Ook stripverhalen geven voeding aan de werkelijkheid en de waarheid, van het leven en het geloof.
Het klinkt misschien gek, maar ik doe en heb dat nog steeds.
Zo ook met God.
Hoe zag ik God toen en hoe zie ik Hem nu?
Ik zag Hem in mijn kinderjaren op een afbeelding als een liefdevolle, oude man met witte haren en een baard.
Hij keek naar een kind, waarin ik mijzelf plaatste, vanaf een wolk met een gebaar van welkom en ‘kom maar’.
Het voelde voor mij goed en waarheidsgetrouw, want ja zo werd ik ook opgevoed in de kleinste Kerk, mijn ouders.
Graag wil ik jou meenemen in mijn proces hoe ik God zag en zie.
Hoe dat verandert vanuit hoe ik Hem zag in mijn kindertijd, naar het ‘nu’ toe.
Ha, ha, dat kan niet allemaal in deze ene blog… .
Hopelijk mag het jou nieuwsgierig maken!
Wellicht een bron van herkenning en beamen worden.
Op de achtergrond daarvan speelt bij mij de beleving mee, hoe de ontstane ‘stilte’ van drie maanden terug nu een rol kunnen en blijven spelen in mijn beeldvorming.
In het ernaar leven, over hoe ik God zie voor mij…
Want zoals Ingrid het in haar eerste blog van JBDB aangaf is God niet aanwezig in de storm van ieders leven, maar juist in het fluisteren van de wind (Eerste boek Koningen H19, 12b-13). Dat was mijn Godsbeeld, wat Zijn aanwezigheid betreft in mijn leven. Nu zeg ik, dat God ook aanwezig is in de storm! Het lijkt mij echter moeilijk om Hem daar te ervaren als een Liefdevolle Vader die jou wenst te dragen, als je de ontmoeting met Hem allereerst niet in de stilte hebt beleefd.
Denk maar eens na, over jouw ontmoeting met iemand, die je graag blijft zien en wilt leren kennen om een relatie mee aan te gaan. De stilte en de rust in die ontmoeting zijn juist dan nodig.
Zoals Laura bij mij de vraag neerlegt: “Hoe ga jij langzaam terug naar oude schema’s met nieuwe tijden en oude structuren met nieuwe regels? Gaat die mindset van de afgelopen tijd met jou mee? Zoals het doen van boodschappen voor een ander, telefoontjes plegen en kaartjes sturen naar eenzamen, zieken en gewoon om mensen te laten weten dat je aan hen denkt. Ofwel, neem ik de gelegenheid, de wake-up call aan, om mijn gevormde Godsbeeld vanuit mijn opvoeding door ouders, vrienden en scholing, tegen het licht aan te houden?
Tegen die achtergrond, om dat een rol te laten spelen in mijn leven heb ik ruimte nodig.
Niet alleen in mijn agenda, maar vooral in mijn leven. Een éénmalig geschonken leven uit liefde.
Jawel, de Liefde. Niet alleen geschonken vanuit de kleinste Kerk, mijn ouders, maar vooral vanuit de Kerk waarvan Jezus Christus het Hoofd is. Ik heb ruimte nodig om Hem in mijn leven die ruimte te geven.
Hij is het die het uiteindelijk mogelijk maakt, dat wij als Kerk wat te melden hebben.
Dat ik wat te melden heb!
Al voelt het momenteel dat ik met lege handen sta in deze tijd.
Maar ik moet weer leren kijken. Jij?
In mijn volgende blog neem ik je graag mee hoe ik keek naar God…
Heb je vragen? Jij bent van harte welkom ? ‘kom maar’.
René Lamers diaken en bisschoppelijk gedelegeerde Jong Bisdom Den Bosch
