Vakantietijd, werktijd, vrije tijd, slaaptijd, kerktijd, weet jij er nog een paar?
In welke tijd je jezelf ook bevindt, je wilt je overal graag thuis voelen.
Dat is niet altijd zo, tenminste het wordt niet altijd zo gevoeld en ervaren.
Maar je wilt het heel graag. Je lekker in je vel voelen, jezelf mogen en kunnen zijn. Natuurlijk wel rekening houdend met de ander en de omstandigheden. Toch lukt dat niet altijd! Waar ligt dat dan aan? Aan de ander? Of aan de situatie waarin je jezelf bevindt? Zeker kan het aan de ander liggen of aan jouzelf, omdat je geen klik hebt met elkaar. Zeker kan het aan de situatie liggen en in bepaalde situaties wil je je ook daar niet thuis voelen.
Maar wat is dat dan, het thuis voelen? Voor mijzelf heeft het er juist mee te maken om je thuis te voelen bij jezelf. Vanzelfsprekend toch? Voor velen, als ook voor mij, is en was dat helemaal niet vanzelfsprekend. Het kan een struggle of life zijn, die nogal wat van je vraagt. Want tijdens die struggle in het najagen van hetgeen je wordt voorgehouden in de opbouw van jouw leven en carrière, ga je met het verstrijken van je levenstijd duidelijk voelen dat er zo veel meer nodig is dan ‘huisje, boompje, beestje’ om je thuis te voelen bij jezelf.
Voor mij heb ik echt wel wat anders nodig gehad om mezelf geheel thuis te voelen. Thuis te voelen en tevreden te zijn met wie ik ben, wil zijn en mag zijn.
Ja, hoe ik ben en eruitzie. Ik heb mogen ontvangen dat wie ik innerlijk ben, mijn ziel, mijn karakter belangrijker is dan de buitenkant. Ik ben daar wel een weg gegaan, met goede moed en teleurstelling. Een weg onder andere via mijn vorige baan, waarin de groepsvorming en persoonlijke vorming mij handvatten aanreikten. Ook door mijn hobby als toneelspeler, maar vooral door mijn weg van geloofsvorming. Dat laatste allereerst door mijn ouders, die ik ontzettend dankbaar ben daarvoor, maar ook door de diverse pastoors en de basisschool. Verder was ik misdienaar, acoliet, lector en wat nog meer. Dat hield bij mij dat ene lichtpuntje brandend, zonder dat ik het besefte. De weg van het gebed heb ik nooit verlaten. Wellicht was het toen meer een gewoonte en ingeslepen in mijn dagelijks routine.
Het is dat lichtpuntje dat in mijn jonge jaren eerder een aanstoot was dan een eyeopener naar een gelukkig leven. Maar die aanstoot was juist nodig om mijn gebedsgewoonte en geloof te bevragen. Er kwam een verlangen naar antwoorden en er kwamen antwoorden, maar niet die ik wilde en verwachtte.
Ik wilde mijzelf daarin niet opzijzetten, zo van…nou laat maar… .
Nee, de aanhouder wint.
Meer willen weten over God met een andere kijk daardoor, bracht mij in een relationeel gebed tot God, waardoor ik meer en meer gewaar ben geworden van de heilige Geest in mij (Lucas 11, 1-13). Het gaf mij een positief impuls om me thuis te voelen bij mijzelf, mij thuis te voelen bij God.
Dat is niets anders dan in jouw relatie met vrienden, vriendinnen, gezinsleden, familie en jouw geliefde. Wil je het levend houden dan moet je blijven communiceren en wel aanhoudend. Je zult gaan merken dat de relatie intenser wordt en je thuis gaat voelen waar je ook maar bent. Zelfs ga je dat voelen in die bepaalde situaties waarin je eigenlijk dat niet wilt voelen.
Dus blijf online met God, door jouw onbescheiden aandringen. Dat deed Abraham ook bij de Heer (Genesis 18,20-32).
Voel je thuis.
René
